Alice no País das Maravilhas

   Era de fato um grupo de aparência estranha o que chegou à margem: os pássaros com as penas enlameadas, os animais com seu pelo grudando neles, e todos ensopados, irritados e desconfortáveis.

   La kunvenintoj sur la bordo prezentis tre strangan aspekton. Jen birdoj kun plumoj malordigitaj, jen bestoj kun felo algluiĝinta al la korpo: ĉiuj estis akvogutantaj, malkomfortaj, malagrablaj.

   A primeira pergunta era, é claro, como se secarem novamente: eles deliberaram sobre isso, e após alguns minutos pareceu bastante natural para Alice achar-se conversando familiarmente com eles, como se os tivesse conhecido por toda a vida. De fato, ela teve uma discussão bastante longa com o Papagaio, que no final ficou emburrado, e só dizia 'Eu sou mais velho que você, devo saber mais'; e isso Alice não permitiria sem saber quantos anos ele tinha e, como o Papagaio recusou-se a dizer sua idade, não havia mais nada a dizer.

   Kompreneble la unua demando estis: kiamaniere resekiĝi? Ili interkonsiliĝis pri tio, kaj post kelke da minutoj ŝajnis al Alicio tute ordinara afero trovi sin babilanta kun ili kvazaŭ al personoj jam longe konataj. Ŝi havis longan argumentadon kun la Loro, kiu en la fino fariĝis malagrabla kaj volis diri nenion krom “mi estas la pli aĝa, kaj pro tio mi scias pli.” Ĉar Alicio rifuzis konsenti al tio, ne sciante kiom da jaroj li havas, kaj ĉar la Loro absolute rifuzis doni tiun sciigon, restis nenio plu direbla.

   Finalmente o Rato, que parecia ser um indivíduo com autoridade dentre eles, bradou:

- "Sentem-se, todos vocês, e escutem-me! Eu logo os deixarei bastante secos!". Todos sentaram ao mesmo tempo, formando um grande círculo com o Rato no meio. Alice manteve ansiosamente os olhos fixados nele, pois ela tinha certeza de que pegaria um forte resfriado se não ficasse logo seca.

   Fine la Muso, kiu ŝajne estis aŭtoritatulo, ekkriis: “Vi sidiĝu ĉiuj, kaj aŭskultu min. Mi tre baldaŭ igos vin sufiĉe sekaj!”

Ili do sidiĝis, ĉiuj en unu granda rondo, kun la Muso en la centro.

Alicio fikse kaj atente rigardadis la Muson, ĉar ŝi havis fortan antaŭsenton, ke ŝi nepre suferos malvarmumon, se ŝi ne baldaŭ re­sekiĝos.

   - "Ahem!", disse o Rato com um ar importante. "Estão todos prontos? Essa é a coisa mais seca que conheço. Silêncio em volta, por favor! Guilherme, o Conquistador, cuja causa era favorecida pelo Papa, logo se rendeu aos ingleses, que queriam líderes, e tinham estado recentemente muito acostumados com usurpação e conquista. Edwin e Morcar, os condes de Mércia e Nortúmbria..."

   “Hm,” komencis la Muso kun tre impona mieno “ĉu ĉiuj estas pretaj? Jen la plej bona sekigaĵo kiun mi konas. Silentu ĉiuj, mi petas! ‘Vilhelmo Venkinto, kies aferon la papo subtenis, baldaŭ subigis la anglan popolon, kiu pro manko de probatalantoj alkutimiĝis dum la lastaj jaroj al uzurpado kaj venkiĝo. Edvino kaj Morkaro, grafoj de Mercio kaj Nortumbrio——’”

   - "Ugh!", disse o Papagaio, com um arrepio.

   “Ho, ve!” ĝemis la Loro, frosttremante.

   - "Desculpe-me!", disse o Rato franzindo as sobrancelhas, mas muito polidamente. "Você falou?"

   “Pardonu,” diris la Muso tre ĝentile (kvankam li tre sulkigis la brovojn), “ĉu vi parolis?”

   - "Eu não!", disse o Papagaio depressa.

   “Ne mi,” la Loro rapide respondis.

   - "Pensei que tinha", disse o Rato. "-Continuando: Edwin e Morcar, os condes de Mércia e Nortúmbria, pronunciaram-se a favor dele: e até Stigand, o patriótico arcebispo de Canterbury, o achou aconselhável-"

   “Mi kredis ke jes,” diris la Muso. “Sed mi daŭrigu. ‘Edvino kaj Morkaro grafoj de Mercio kaj Nortumbrio fariĝis liaj partianoj, kaj eĉ Stigando la patrujama ĉefepiskopo de Canterbury trovis ĝin konsilinda——”

   - "Achou o quê?", disse o Pato.

   “Trovis kion?” diris la Anaso.

   - "Achou isto", respondeu o Rato, bastante aborrecido. "Você obviamente sabe o que 'isto' significa."

   “Trovis ĝin,” la Muso respondis iom malafable. “Ĉu vi ne komprenas kion signifas ‘ĝi’?”

   - "Eu sei muito bem o que 'isto' significa, quando eu encontro uma coisa", disse o Pato: "É geralmente um sapo ou um verme. A questão é: o que o arcebispo achou?"

   “Nu, mi tre bone komprenas kion ‘ĝi’ signifas, kiam mi trovas ion. Plej ofte ‘ĝi’ estas rano aŭ vermo. Tamen la demando estas: kion trovis la ĉefepiskopo?”

   O Rato não reparou nesta pergunta, mas apressadamente continuou: "...achou aconselhável ir com Edgar Atheling encontrar Guilherme e oferecer-lhe a coroa. A conduta de Guilherme inicialmente foi moderada. Mas a insolência de seus Normandos... Como está você agora, minha querida?", continuou, virando-se para Alice enquanto falava.

   “Tiun demandon la Muso ne atentis sed daŭrigis rapide: ‘trovis ĝin konsilinda iri kun Edgar Atheling por renkonti Vilhelmon kaj proponi al li la kronon. Sed la insulta fiero de liaj Normanoj—‘ kiel vi sentas vin nun, mia kara?” ĝi diris abrupte, alparolante Alicion.

   - "Mais molhada do que nunca", disse Alice num tom melancólico. "Isto não parece me secar nada".

   “Malseka, same malseka kiel en la komenco,” Alicio respondis iom melankolie. “Via rakonto ne sekigas min.”

   - "Neste caso", disse o Dodô solenemente, se levantando, "Eu proponho que a reunião seja suspensa para a imediata adoção de soluções mais enérgicas-"

   “Kon‐sid‐er‐ad‐inte la ĵus anonc‐itan rezult‐at‐on,” ekdiris solene la Dodo, “mi proponas ke ĉi tiu kunsido tuj fermiĝu por ke oni el‐kon‐sid‐er‐adu kaj senprokraste ef‐ekt‐iv‐ig‐u pli energiajn ri‐med‐ojn.”

   - "Fale inglês!", disse a Águiazinha. "Eu não sei o significado nem da metade destas palavras difíceis e, se quer saber, acho que você também não!". E a Águiazinha abaixou a cabeça para esconder um sorriso: alguns dos outros pássaros davam risadinhas abafadas.

   “Kian lingvon vi parolas?” demandis la Agleto. “De tiuj longaj vortoj mi ne scias la signifon, kaj plue mi kredas ke vi ne scias mem.”

   - "O que eu ia dizer", disse o Dodô num tom ofendido, "era que a melhor coisa para nos secarmos seria uma Corrida da Convenção".

   La Agleto deklinis la kapon por kaŝi sian mokridon, sed kelkaj el la birdoj sibleridis aŭdeble. La Dodo per voĉo ofendita reparolis pli simple: “Jen kion mi intencis diri: la plej bona rimedo por sekigi nin estus la ‘Kaŭko’‐vetkuro.”

   - "O que é uma Corrida da Convenção?", disse Alice; não que ela quisesse muito saber, mas o Dodô havia parado como se ele pensasse que alguém quereria falar, e ninguém mais parecia inclinado a dizer algo.

   “Kio do estas Kaŭko?” diris Alicio. Tiun demandon ŝi faris, ne dezirante la informon, sed nur ĉar ŝi rimarkis ke la Dodo paŭzas kaj ŝajne opinias ke iu devas paroli, kaj ĉar neniu alia montris la inklinon paroli.

   - "Bem", disse o Dodô, "a melhor maneira de explicá-lo é fazê-lo." (E, como você mesmo pode querer experimentar a coisa em algum dia de inverno, vou lhe contar como o Dodô o fez.)

   La Dodo respondis ke: “La plej bona rimedo por klarigi ĝin estas per la ago mem.” (Kaj ĉar ian vintran tagon vi eble volos mem eks­perimenti la ludon, mi klarigos kiamaniere la Dodo aranĝis ĝin.)

   Primeiro ele desenhou uma pista de corrida, em uma espécie de círculo ('A forma exata não importa', disse ele), e depois todo o grupo foi colocado ao longo da pista, aqui e ali. Não havia 'um, dois, três e já', mas eles começavam a correr quando queriam, e paravam quando queriam, de forma que não era fácil saber quando a corrida acabaria. Porém, quando eles já haviam corrido por uma hora ou mais, e estavam novamente secos, o Dodô repentinamente gritou 'A corrida acabou!', e todos se reuniram ao redor dele, arfando e perguntando 'Mas quem ganhou?'.

   Unue, ĝi markis per kreto rondforman kurejon (la preciza formo ne gravas). Due, ĝi starigis ĉiujn partoprenontojn ĉe diversaj punktoj de la kretstreko. Oni ne diris, laŭ angla kutimo, “unu, du, tri, FOR!” sed ĉiu devis komenci kaj ĉesi la kuradon laŭ sia propra inklino, kaj pro tio ne estis facile kompreni kiam la afero finiĝis. Tamen post longa kurado, eble duonhora, ĉiuj tute resekiĝis, kaj la Dodo subite ekkriis: “La Kaŭko finiĝis.”

Ĉiuj amasiĝis ĉirkaŭ la Dodo, spiregante kaj demandante: “Sed kiu venkis?”

   O Dodô não poderia responder a esta questão sem pensar muito, e ele sentou por um bom tempo com um dedo pressionado contra a testa dele (a posição na qual geralmente se vê Shakespeare em retratos dele), enquanto o resto esperava em silêncio. Finalmente o Dodô disse: 'Todos ganharam, e todos devem ganhar prêmios.'

   Tiun demandon la Dodo en la unua momento ne povis respondi.

Ĝi sidis longan tempon kun unu fingro premata sur la frunto (en tiu sama sintenado kiun ordinare havas Ŝejkspir en niaj bildoj). En la fino la Dodo diris:—“Ĉiuj venkis, kaj ĉiu devas ricevi premion.”

   'Mas quem dará os prêmios?', um coro de vozes perguntou.

   Plena ĥoro da voĉoj demandis samtempe: “Sed kiu la premiojn disdonos?”

   'Bem, ela, é claro', disse o Dodô apontando para Alice com um dedo; e o grupo inteiro imediatamente se juntou ao redor dela, gritando de maneira confusa 'Prêmios! Prêmios!'.

   “Ja ŝi kompreneble,” diris la Dodo, kaj montris per unu fingro sur Alicion. Sekve, la tuta aro amasiĝis ĉirkaŭ ŝi kaj kriis konfuze “La premiojn, la premiojn.”

   Alice não tinha idéia do que fazer, e em desespero colocou a mão no bolso e tirou uma caixa de confeitos (felizmente não havia entrado água salgada nela) e os entregou como prêmios. Havia exatamente um para cada.

   Kion fari? La kompatinda Alicio havanta alian ideon neniun, enŝovis la manon en sian poŝon kaj feliĉe trovis tie pakaĵeton da sukeraĵoj (kiujn per bonŝanco la sala akvo ne difektis) kaj ilin ŝi disdonacis kiel premiojn. Sufiĉis ĝuste por donaci al ĉiuj po unu.

   'Mas ela também precisa de um prêmio, sabe', disse o Rato.

   “Sed ŝi mem nepre rajtas ricevi premion,” diris la Muso.

   'É claro', respondeu o Dodô muito sério. 'O que mais você tem no bolso?', continuou ele, virando-se para Alice.

   “Certe,” tre serioze respondis la Dodo, kaj turnis sin al Alicio dirante:

“Kion alian vi havas en la poŝo?”

   'Apenas um dedal', disse Alice tristemente.

   Alicio respondis malĝoje ke “nur fingroingon.”

   'Passe-o para cá', disse o Dodô.

   “Ĝin transdonu al mi,” diris la Dodo.

   Então todos eles se agruparam ao redor dela mais uma vez enquanto o Dodô solenemente entregava o dedal, dizendo 'Imploramos que aceite este elegante dedal'; e quando ele acabou este curto discurso, todos aplaudiram.

   Denove ĉiuj amasiĝis ĉirkaŭ ŝi, dum la Dodo solene prezentis la fingroingon dirante: “Ni petas ke vi bonvolu akcepti ĉi tiun elegantan fingroingon.” Ĉe la fino de tiu mallonga parolo ĉiuj aplaŭdis. La Dodo solene prezentas al Alicio ŝian propran fingroingon.

   Alice achou a coisa toda muito absurda, mas todos pareciam tão sérios que ela não ousou rir; e, como ela não pode pensar em nada para dizer, simplesmente fez uma mesura e pegou o dedal, da forma mais solene que podia.

   Alicio pensis interne ke la tuta afero estas absurda, sed ĉiuj tenadis sin tiel serioze ke ŝi ne kuraĝis ridi. Ankaŭ ĉar ŝi ne povis elpensi ion dirindan, ŝi nur simple klinis respekte la kapon akceptante la ingon, kaj tenadis sin kiel eble plej serioze.

   O próximo passo foi comer os confeitos: isto causou algum barulho e confusão, já que os pássaros grandes reclamavam que não conseguiam sentir o gosto dos seus, e os pequenos se engasgavam e tinham que levar tapinhas nas costas. Porém, finalmente acabou, e eles mais uma vez se sentaram em círculo, e pediram para que o Rato lhes contasse algo mais.

   Kaj nun sekvis la manĝado de la sukeraĵoj. Tio kaŭzis ne malmulte da bruo kaj konfuzo. Grandaj birdoj plendis ke ili ne povas gustumi siajn; malgrandaj aliflanke sufokiĝis, kaj estis necese kuraci ilin per la dorsfrapada kuraco. Tamen ĉio fine elfariĝis. Ili sidigis sin denove en la rondo kaj petis al la Muso ke ĝi rakontu al ili ion plu.

   'Você prometeu me contar a sua história, sabe', disse Alice, 'e por que é que você odeia... G e C', disse ela num sussurro, com medo de que ele se ofendesse novamente.

   “Vi ja promesis rakonti al mi vian historion,” diris Alicio, “kaj la kaŭzon pro kiu vi malamas la... la... la... Ko kaj Ho.” Tiujn komencajn literojn ŝi aldonis per tre mallaŭta flustro, ektimante ke ĝi ree ofendiĝos.

   'A minha é uma longa e triste história!', disse o Rato, se virando para Alice e suspirando.

   “Mia tejlo,” diris la Muso, “estas tre longa kaj tre malĝoja.”

   'É certamente longa', disse Alice, olhando com admiração para a cauda do Rato; 'mas por que você a chama de triste?'. E ela ficou pensando nisto enquanto o Rato falava, então a idéia que ela fazia da história era mais ou menos assim:

   “Mi vidas ke ĝi estas longa,” diris Alicio rigardante kun miro ĝian voston, “sed kial vi ĝin nomas malĝoja?” Kaj dum la daŭro de la rakonto ŝi tiel konfuzis sin pri tiu enigmo ke ŝia koncepto pri ĝi enhavis kune la ideojn de ambaŭ tejlaĵoj. Jen la vostrakonto aŭ rakont­vosto:

                   "Fúria disse a um
                   rato, que
                 encontrou
               na casa:
             'Vamos
            ambos ao
            tribunal: Irei
               processar
                'Você'.-Venha
                  Não aceitarei
                    recusa; Nós
                     devemos ter
                       um julgamento:
                        realmente nesta
                       manhã não tenho
                      nada para
                     fazer.
                   disse o
                  rato para o
                 cão, "Tal
                julgamento,
                prezado senhor,
                 sem
                  júri
                 ou juiz,
                seria
               perda
               do nosso
               tempo"
                "Eu serei
                 juiz, serei
                  o júri,"
                     Disse
                  bem feliz
                   Fúria:
                   "Irei
                   julgar a
                    causa
                    toda,
                      e
                     condenar
                   você
                  à
                   morte."'

  Furi’ diris al
    Mus’, kiun
     trafis
      li ĵus,
       ‘Ni havu
        proceson,
         procesos mi
        vin! Ne ekpenu
       rifuzi; tio,
      nur por amuzi
     min, estas
    necesa; defendu
   do vin!’
    ‘Ne utilus,
     sinjor’;
      diris mus’ kun
       fervor’—
        ‘Sen juĝistoj
         procesi
          tempperdo
         ja estas.’
         ‘Mi vin
        juĝos
       tutsole’
       —diris li
        ruzparole.
         Li muson
          kondamnis;
           nun
            sola
             li
              restas.

   'Você não está prestando atenção!', disse o Rato a Alice rispidamente. 'No que você estava pensando?'

   “Vi ne atentas,” diris la Muso al Alicio kun severa mieno. “Pri kio vi pensas?”

   'Sinto muitíssimo', disse Alice muito humildemente. 'Você estava na quinta linha, não?'

   “Pardonu,” respondis ŝi tre humile, “vi jam alvenis ĉe la kvina vostkurbo, ĉu ne?”

   'Não estava!', gritou o Rato, rápido e raivoso.

   “Mi ne!” ekkriis la Muso.

   'Um nó!', disse Alice, sempre pronta para ajudar, e olhando ao seu redor muito avidamente. 'Oh, deixe-me ajudá-lo a desembaraçar!'

   “Mine’, mine’,” ripetis Alicio “do vi certe estas franca Muso; sed kial vi, katmalamanto, nun alvokas katon?”

   'Não farei nada do tipo', disse o Rato, se levantando e indo embora. 'Você me insulta falando tantas bobagens!'

   La kolerema Muso tuj levis sin kaj ekforiris, ĵetante post si la riproĉon:

“Ne tolereble estas ke vi insultu min per tia sensencaĵo.”

   'Não era a minha intenção!', implorou a pobre Alice. 'Mas você se ofende muito facilmente, sabe!'

   “Mi ne intencis ofendi, vere ne!” ekkriis Alicio per petega voĉo “kaj vi ja estas tre ofendema.” Anstataŭ respondi, la Muso nur graŭlis kolere.

   O Rato somente grunhiu em resposta.

   'Por favor, volte e termine sua história!', Alice o chamou; todos os outros gritaram em coro: 'Sim, por favor, volte!'. Mas o Rato somente balançou a cabeça impacientemente e começou a andar um pouco mais rápido.

   “Revenu, mi petegas, kaj finu la rakonton,” Alicio laŭte kriis al la foriranta Muso. Poste ĉiuj kriis ĥore: “Jes, revenu, revenu.” Tamen la Muso nur skuis malpacience la kapon, plirapidigis la paŝojn, kaj malaperis.

   'Que pena que ele não quis ficar!', suspirou o Papagaio quando já estava fora de vista; e uma velha carangueja aproveitou a oportunidade para dizer para a filha: 'Ah, minha querida! Que isto sirva de lição para que você nunca perca as estribeiras!'

'Cale a boca, mãe!', disse a jovem carangueja, um pouco nervosamente. 'Você consegue testar a paciência de uma ostra!'

   La Loro malkontente diris: “Estas domaĝo ke ĝi ne volis reveni,” unu maljuna krabino profitis la okazon por diri al la filino: “Ha, mia kara, tio estu por vi solena averto por ke neniam vi perdu la bonhumoron,” kaj la malre­spekta krabido akre respondis: “Vi fermu la buŝon, panjo; vi ja difektus la paciencon eĉ al ostro.”

   'Como eu queria que minha Diná estivesse aqui, eu sei que sim!', disse Alice em voz alta, para ninguém em particular. 'Ela logo o traria de volta!'

   “Ho, kiel mi volus ke nia Dajna estu tie ĉi,” Alicio diris tion al neniu aparte sed kvazaŭ ŝi volis mem aŭdi siajn pensojn, “ŝi ja kapablus tuj reporti ĝin.”

   'E quem é Diná, se me permite a pergunta?', disse o Papagaio.

   “Kiu do estas Dajna, se estas permesite tion demandi,” diris ĝentile la Loro.

   Alice respondeu muito feliz, pois ela sempre estava pronta para falar de seu animal de estimação: 'Diná é minha gata. E ela é extremamente hábil para caçar ratos! E oh, como eu queria que você a visse atrás dos pássaros! Bem, ela comerá um passarinho tão logo ela olhe para ele!'

   Alicio re­spondis avide, ĉar ĉiam ŝi estis preta paroli pri sia kara katinjo. “Dajna estas mia kato. Ŝi estas la plej bona muskaptisto kiun vi povus eĉ imagi; kaj se vi vidus ŝin birdkaptanta, …”

   Este discurso causou uma curiosa sensação entre o grupo. Alguns dos pássaros saíram correndo de uma vez: uma velha pega-rabuda começou a se embrulhar toda muito cuidadosamente, dizendo 'Eu realmente preciso ir para casa; o sereno não faz bem para a minha garganta!' e uma canária gritou numa voz tremelicante para seus filhos: 'Venham, meus queridos! Já passou da hora de vocês irem para a cama!' Sob vários pretextos eles saíram, e logo Alice ficou sozinha.

   Tiuj vortoj kaŭzis inter la ĉeestantoj vere rimarkindajn sentojn. Kelkaj el la birdoj tuj forportis sin. Unu maljuna pigo tre zorge enfaldis sin per la vestoj kaj anoncis ke, ĉar la noktaj vaporoj malbone efikas sur la gorĝo, ŝi devas hejmeniĝi. La kanario kriis per trem­pepanta voĉo al siaj idoj: “Forvenu, karuletoj, la horo jam pasis, je kiu vi devis kuŝiĝi.”

Pro diversaj tiaj pretekstoj ĉiuj foriris unu post alia, ĝis Alicio restis tute sola.

   'Como eu queria não ter mencionado Diná!', ela disse para si mesma num tom melancólico. 'Ninguém parece gostar dela aqui embaixo, e eu tenho certeza de que ela é a melhor gata do mundo! Oh, minha querida Diná! Me pergunto se eu a verei novamente!'. E aqui a pobre Alice começou a chorar de novo, pois se sentia muito sozinha e desanimada. Algum tempo depois, porém, ela ouviu de novo um barulhinho de passos ao longe, e ela olhou avidamente, meio que esperando que o Rato tivesse mudado de idéia e estivesse voltando para terminar sua história.

   “Se nur mi ne estus nominta Dajna’n!” ŝi diris melan­kolie. “Supre en la hejmo ĉiuj ŝatas ŝin, ĉi tie funde, neniu. Tamen, laŭ mi, ŝi estas la plej bona kato en la tuta mondo. Ho, Dajna, vi kara Dajna, ĉu jam neniam mi revidos vin?” Kaj nun sentante sin tre sola kaj tre malĝoja, ŝi denove ekploris.

Post iom da tempo, ekaŭdante kelkajn pied­paŝetaĵojn, ŝi avide direktis la rigardojn al ili, en la espero ke eble la Muso regajnis la bon­humoron kaj nun revenas por fini sian rakonton.