Tel était le grand secret de Tom. C’était cette idée d’assister à leurs propres funérailles qui avait tant plu à ses frères pirates. Le samedi soir, au crépuscule, ils avaient traversé le Missouri sur un gros tronc d’arbre, avaient abordé à une dizaine de kilomètres en amont du village et, après avoir dormi dans les bois jusqu’à l’aube, ils s’étaient faufilés entre les maisons, sans se faire voir, et ils étaient allés se cacher à l’église derrière un amoncellement de bancs détériorés.
Dit nu was Toms groot geheim:--het plan om met zijne mede-zeeroovers naar huis terug te keeren, op het oogenblik dat de lijkdienst over hen zou gehouden worden. Zij waren Zaterdag, tegen schemerdonker, op een blok hout de rivier afgezakt en vijf of zes mijlen beneden het stadje aan land gegaan. Zij hadden in een bosch, in de nabijheid van St. Petersburg, geslapen en waren bij het aanbreken van den dag door allerlei straatjes en steegjes gekropen, totdat zij de kerk bereikt hadden, waar zij te midden van een chaos van vermolmde banken nog een uiltje hadden geknapt.
Le lundi matin, au petit déjeuner, tante Polly et Mary parurent redoubler de prévenances à l’égard de Tom. La conversation allait bon train.
Den volgenden morgen na het ontbijt waren tante Polly en Marie buitengewoon hartelijk jegens Tom en voorkwamen zijne wenschen. Het gesprek was bijzonder levendig en tante Polly zeide:
« Allons, Tom, fit la vieille dame, je reconnais que c’est une fameuse plaisanterie de laisser les gens se morfondre pendant une semaine pour pouvoir s’amuser à sa guise, mais c’est tout de même dommage que tu aies le cœur si dur et que tu aies pu me faire souffrir à ce point. Puisque tu es capable de traverser le fleuve sur un tronc d’arbre pour assister à ton enterrement, tu aurais bien pu t’arranger pour me faire savoir que tu n’étais pas mort. Je n’aurais pas couru après toi, va.
"Ik zal niet ontkennen, Tom, dat ik het nogal grappig van je vond, om de gansche stad eene week lang te laten treuren, terwijl jelui pleizier maakten; maar ik kan mij niet begrijpen, hoe je zoo ongevoelig kondt zijn, om mij zoo lang in de benauwdheid te laten. Als je op een blok hout de rivier kondt oversteken voor je lijkdienst, had je ook wel eens kunnen komen overvaren om mij te verstaan te geven, dat je niet dood, doch alleen weggeloopen waart."
– Oui, tu aurais pu faire cela, déclara Mary. D’ailleurs, je suis persuadée que tu l’aurais fait si tu en avais eu l’idée.
"Ja, waarom heb je dat niet gedaan?" zeide Marie. "Ik geloof zeker, dat, als je er aan gedacht hadt, je wel even hier zoudt gekomen zijn."
– N’est-ce pas, Tom, tu l’aurais fait ?
"Zou je, Tom?" vroeg tante Polly, terwijl zij peinzend haar gelaat tot hem ophief. "Zeg, zou je het gedaan hebben, als je er aan gedacht hadt?"
– Je… Je n’en sais rien. Ça aurait tout gâché.
"Ik... wel, ik weet het niet. Het zou alles bedorven hebben."
– J’espérais que tu m’aimais assez pour cela, dit la vieille dame d’un ton grave, qui impressionna le garnement. Cela m’aurait fait plaisir, même si tu n’avais fait qu’y penser.
"Tom, ik dacht dat je ten minste zooveel van mij hieldt, om dat voor mij over te hebben," zeide tante Polly, op een toon zoo vol weemoed, dat het gemoed van den knaap volschoot. "Het zou mij een troost geweest zijn te weten, dat je er aan gedacht had, zelfs zonder het te hebben gedaan."
– Écoute, ma tante, ce n’est pas dramatique, expliqua Mary. C’est seulement l’étourderie de Tom. Il est toujours tellement pressé !…
"Nu, lieve tante, maak er u niet naar over," vleide Marie; "'t is niets dan onnadenkendheid van Tom. Hij is altijd zoo--zoo onbezonnen."
– C’est d’autant plus regrettable. Sid y aurait pensé, lui. Et il serait venu. Un jour, Tom, quand il sera trop tard, tu y réfléchiras, et tu regretteras de ne pas l’avoir fait, alors que cela te coûtait si peu.
"'t Spijt mij vreeselijk! Sid zou er aan gedacht hebben; hij zou bij mij gekomen zijn. O Tom, eens zal het je berouwen, als het te laat is, en dan zul je zeggen: 'Was ik maar wat meer bezorgd voor haar geweest!'"
– Mais enfin, petite tante, tu sais que je t’aime.
"Och tante," zeide Tom, "u weet toch wel, dat ik veel van u houd."
– Je le saurais mieux si tu me le montrais.
"Ik zou het beter weten, indien je er een weinigje meer naar handeldet."
– Eh bien, je regrette de ne pas y avoir pensé, fit Tom, repentant. Et pourtant j’ai rêvé de toi. C’est quelque chose ça, non ?
"Ik wou nu wel, dat ik het maar gedaan had," zeide Tom, op berouwvollen toon; "maar ik heb toch van u gedroomd; dat is al wat."
– C’est peu, un chat en ferait tout autant ! Mais c’est mieux que rien. Qu’as-tu rêvé ?
"Dat zegt nog niet veel; een kat doet hetzelfde: maar 't is toch beter dan niets. Wat heb je gedroomd?"
– Eh bien, mercredi soir, j’ai rêvé que tu étais assise auprès de ton lit avec Sid et Mary à côté de toi.
"Wel, Woensdagnacht droomde ik, dat u bij het bed zat en Sid op de houtkist en Marie naast hem."
– Ça n’a rien d’extraordinaire. Tu sais que nous nous tenons très souvent au salon le soir.
"Nu, dat doen we immers altijd. Het verheugt me, dat je ons de moeite waard geacht heb, dat van ons te droomen."
– Oui, mais j’ai rêvé qu’il y avait aussi Mme Harper.
"En ik droomde, dat de moeder van Joe Harper hier was."
– Tiens, ça c’est curieux ! C’est exact. Elle était avec nous mercredi. As-tu rêvé autre chose ?
"Wel, zij was hier! Heb je nog meer gedroomd?"
– Oh ! des tas d’autres choses ! Mais c’est bien vague, tout cela maintenant.
"O, nog zooveel! Doch het staat mij niet duidelijk meer voor."
– Essaie de te rappeler.
"Tracht het je te binnen te brengen.--Gaat het?"
– J’ai l’impression que le vent a soufflé et que la lampe…
"Er ligt mij iets van bij, dat het heel hard woei."
– Continue, Tom, continue. »
"Bezin je nog eens! De wind woei hard en..."
Tom se prit le front à deux mains et parut faire un violent effort.
Tom hield een minuut lang peinzend zijne hand voor zijn voorhoofd en zeide toen:
« Ça y est ! Le vent a failli éteindre la lampe !
"Ik ben er! Ik ben er! De wind blies de kaars uit!"
– Grands dieux ! Continue, Tom !
"God zij ons genadig! Ga voort, ga voort!"
– Il me semble aussi que tu as fait une réflexion sur la porte qui venait de s’ouvrir.
"En het was mij, als zeidet gij: 'Wel, ik geloof, dat de deur...'"
– Oh ! Tom, continue, continue…
"Ga voort, Tom!"
– Alors… je ne suis pas certain… mais tu as dû dire à Sid d’aller la fermer.
"Laat mij een oogenblikje, een klein oogenblikje bedenken. O ja,--u zei, dat u dacht dat de deur open was."
"Zoo waar als ik leef, dat heb ik gezegd! Heb ik niet, Marie? Ga verder!"
"En toen--en toen--ik ben er niet zeker van, maar toen meende ik, dat u Sid de deur liet..."
"Nu! Wat liet ik Sid, Tom? Wat liet ik Sid doen?"
"U liet hem--u--O--u liet hem de deur dichtdoen!"
– Oh ! Tom, c’est invraisemblable ! Tout s’est bien passé ainsi ! Je n’ai jamais rien entendu de pareil. Dire qu’il y a des gens qui se figurent que les rêves ne signifient rien ! Je voudrais bien être plus vieille d’une heure pour aller raconter cela à Sereny Harper. Continue, Tom.
"Hemelsche goedheid! Zoo iets heb ik nog nooit gehoord! Zeg mij niet meer, dat droomen bedrog is. Sientje Harper zal dit weten, eer ik een uur ouder ben. Het zal mij eens benieuwen of zij mij nu nog zal bespotten over mijne lichtgeloovigheid!"
– Tout devient clair maintenant. Je me rappelle très bien. Tu as dit que je n’étais pas méchant mais seulement turbulent. Tu as parlé de chevaux échappés, je crois…
"O, tante, het wordt mij zoo klaar als het licht! Toen zei u, dat ik niet slecht was, alleen maar een beetje lichtzinnig en ondeugend."
– Mais c’est vrai ! Vas-y, Tom, je t’en supplie.
"Zoo was het. Hemelsche genade!--Ga verder, Tom."
– Alors tu t’es mise à pleurer.
"En toen begon u te schreien."
– C’est vrai. Je t’assure que ce n’était d’ailleurs pas la première fois depuis ton départ. Et alors…
"Dat deed ik, dat deed ik! En voorwaar niet voor de eerste maal.--en toen?"
– Alors Mme Harper s’est mise à pleurer elle aussi en disant que c’était la même chose pour Joe et qu’elle regrettait de l’avoir fouetté parce que ce n’était pas lui qui avait volé la crème.
"Toen begon juffrouw Harper te schreien en zeide, dat het precies hetzelfde met haar Joe was en dat ze wilde dat zij hem geen zweepslagen gegeven had omdat hij room had gesnoept, dien zij zelve uit het raam had gegooid."
– Tom ! Mais c’est un miracle ! Tu as un don ! Continue…
"Tom! De Geest was op u,--gij waart aan het profeteeren, dat waart ge! God in den hemel!--Ga voort, Tom!"
– Alors Sid a dit… ?
"Toen zei Sid... Hij zei..."
– Je n’ai sûrement rien dit, coupa Sid.
"Ik, geloof niet, dat ik iets gezegd heb," sprak Sid.
– Si, si, tu as dit quelque chose, rectifia Mary.
"Jawel Sid," zeide Marie.
"Houdt jelui je mond en laat Tom voortgaan. Wat zeide hij, Tom?"
– Il a dit qu’il espérait que je n’étais pas trop mal là où j’étais, mais que si j’avais été plus gentil…
"Hij zei--geloof ik--dat hij hoopte, dat ik het goed zou hebben in de plaats waar ik was heengegaan, maar indien ik beter had opgepast...."
– Écoutez-moi ça ! s’exclama tante Polly ! Ce sont les propres paroles de Sid.
"Hoor jelui dat? Het ware zijne eigen woorden."
– Et tu lui as imposé silence, ma tante.
"En u sloot hem den mond."
– Ce n’est pas possible, il devait y avoir un ange dans le salon ce soir-là.
"Waarempel, dat heb ik gedaan. Er moet een engel op dat eiland geweest zijn."
– Et puis, Mme Harper a dit que Joe lui avait fait éclater un pétard sous le nez et tu lui as raconté l’histoire du Doloricide et du chat…
"En juffrouw Harper vertelde, dat Joe haar met een voetzoeker verschrikt gemaakt had, en u, dat ik de kat met den drank geplaagd had."
– C’est la pure vérité.
"Zoo waar als ik leef!"
– Alors, vous avez parlé des recherches entreprises pour nous retrouver et du service funèbre prévu pour le dimanche. Ensuite Mme Harper t’a embrassée et elle est partie en pleurant.
"En toen werd er gepraat over het opvisschen van onze lijken en over den lijkdienst, en bij het heengaan hebt u juffrouw Harper gezoend en toen zijt gij beiden in tranen uitgebarsten."
– Et alors, Tom ?
"Het gebeurde precies zoo! Precies zoo, zoo waar als ik hier in de kamer zit. Je kondt het niet beter verteld hebben, al had je er bij gezeten.--En wat toen? Ga voort, Tom."
– Alors, tu as prié pour moi et tu t’es couchée. J’avais tellement de chagrin que j’ai pris un morceau d’écorce de sycomore et que j’ai écrit dessus : « Nous ne sommes pas morts, nous sommes seulement devenus des pirates. » J’ai posé le morceau d’écorce sur la table près de la bougie, et tu avais l’air si gentille pendant que tu dormais que je me suis penché et que je t’ai embrassée sur les lèvres.
"Toen droomde ik, dat gij voor mij badt,--en ik kon u zien en elk woord hooren dat gij spraakt. En gij gingt naar bed, en ik was zoo bedroefd, dat ik een stuk van den vijgeboom nam en daarop krabbelde: 'Wij zijn niet dood, wij zijn alleen maar weggegaan om zeeroovers te worden,' en dat bij den kandelaar op de tafel legde. En toen nam ik den kandelaar van de tafel en hield dien boven uw gelaat, en gij zaagt er in uw slaap zoo vriendelijk uit,--en ik droomde, dat ik mij over u heenboog en u op de lippen kuste."
– C’est vrai, Tom, c’est vrai ? Eh bien, je te pardonne tout pour cela ! » Et la vieille dame se leva et embrassa son neveu à l’étouffer. Tom eut l’impression d’être le plus affreux coquin que la terre ait jamais porté.
"Hebt ge dat gedaan, Tom? Nu vergeef ik u alles!" En zij greep den knaap en omhelsde hem met zulk eene verpletterende hartelijkheid, dat hij zich den misdadigsten schurk der aarde voelde.
« C’est touchant… même si ça ne s’est passé qu’en rêve, murmura Sid en appuyant sur le dernier mot.
"Het was zeer lief, ofschoon het slechts een droom was," zeide Sid hoorbaar in zichzelven.
– Tais-toi, Sid. On agit dans les rêves comme dans la réalité. Tiens, Tom, voilà une belle pomme que je gardais pour te la donner quand on te retrouverait. Maintenant, va à l’école. Je remercie le Seigneur, notre Père à tous, de t’avoir retrouvé. Il est patient et miséricordieux pour ceux qui croient en lui et gardent sa parole. Dieu sait si je n’en suis pas digne, mais s’il n’accordait secours qu’à ceux qui le sont, il n’y aurait pas beaucoup à se réjouir ici-bas, et encore moins à entrer dans sa paix quand arrivera l’heure du repos éternel. Allez, partez tous les trois. Vous m’avez retardée assez longtemps. »
"Houd je mond, Sid! Iemand doet in zijn droom juist wat hij wakende zou verrichten. Hier heb je een grooten appel, Tom, dien ik voor je bewaard heb, als je ooit terug gevonden werdt. En ga nu naar school. Ik ben den goeden God, ons aller Vader, dankbaar dat Hij mij u teruggegeven heeft. Hij is lankmoedig en vol goedertierenheid voor hen die in hem gelooven en Zijn woord houden, hoewel de Hemel weet dat ik die genade niet waardig ben. Doch indien slechts de waardigen zijne zegeningen genoten en zijne hand mochten vatten om hen te leiden over hobbelige paden, zouden er weinigen zijn, die hier vroolijk konden leven of in zijne rusten konden ingaan, als de nacht komt. Gaat nu heen, Sid, Marie en Tom:--gij hebt mij reeds lang genoeg in den weg geloopen."
Les enfants prirent le chemin de l’école, et la vieille dame se dirigea vers la maison de Mme Harper dont elle comptait bien vaincre le scepticisme en lui racontant le merveilleux rêve de Tom. Sid comprit qu’il valait mieux garder pour lui cette pensée qui lui trottait par la tête : « Bizarre, cette histoire : un rêve aussi long sans aucune erreur ! »…
De kinderen gingen naar school en de oude juffrouw stapte de straat op, om een bezoek bij juffrouw Harper te brengen, ten einde haar ongeloof door Toms wondervollen droom den doodsteek te geven. Sid was slim genoeg on zich stil te houden, zoolang hij in de kamer was. Toen hij de deur achter zich had dichtgeslagen, riep hij uit: "Een mooie grap--zoo'n lange droom, zonder een enkele vergissing!"
Tom était devenu le héros du jour. Prenant son air le plus digne, il refusa de se mêler aux jeux ordinaires de ses camarades si peu en rapport avec la personnalité d’un pirate authentique. Il essaya de ne point voir les regards braqués sur lui et de ne point entendre les voix qui chuchotaient son nom, mais cela ne l’empêchait pas de boire comme du petit-lait toutes les remarques qu’il pouvait surprendre. Les plus petits s’attachaient à ses pas, fiers d’être tolérés à ses côtés. Ceux de son âge feignaient de ne pas s’être aperçus de son absence, mais intérieurement crevaient de jalousie. Ils auraient donné tout ce qu’ils avaient au monde pour avoir cette peau tannée et cette célébrité désormais attachée à son nom.
Wat een held was Tom nu geworden! Hij sprong en huppelde niet meer langs den weg, maar bewoog zich voort met de waardige voornaamheid, welke aan den zeeroover past, die voelt dat hij een man van beteekenis is in het oog van 't publiek. En dat was hij inderdaad. Hij hield zich, als zag hij de blikken, als hoorde hij de opmerkingen niet, waarvan hij het voorwerp was, doch zij waren spijs en drank voor zijne ziel. Jongere knapen liepen achter hem aan en verhoovaardigden zich op de eer van met hem gezien en door hem geduld te worden, en behandelden hem alsof hij de Tamboer Majoor was van een optocht, of de olifant onder wiens leiding eene menagerie de stad binnentrekt. De jongens van zijne jaren deden, alsof zij er niets van wisten dat hij weg geweest was, maar vergingen niettemin van afgunst. Zij zouden er wat voor gegeven hebben om zijne bruine, door de zon verbrande huid en zijne vermaardheid te bezitten, en Tom zou daarvan voor geen wereldsch geld afstand hebben gedaan.
En fin de compte, les élèves cachèrent si peu leur admiration pour lui et pour Joe que les deux héros de l’aventure devinrent vite « puants » d’orgueil. Ils n’arrêtaient pas de narrer leurs exploits et, avec des imaginations comme celles dont ils étaient dotés, ils ne risquaient guère d’être à court. Quand ils sortirent leur pipe de leur poche et se mirent à fumer, ce fut du délire.
Op school werd aan Tom en Joe zoo het hof gemaakt en werden ze zoozeer bewonderd, dat de beide helden weldra onuitstaanbaar pedant werden. Zij begonnen hunne avonturen aan gretig luisterende toehoorders te vertellen, doch brachten het nooit verder, dan het begin; want eene verbeelding als de hunne, steeds klaar om nieuwe stof aan te brengen, zou moeielijk tot een eind hebben kunnen komen. En toen zij ten slotte hunne pijpen voor den dag haalden en kalm de rookwolken in het rond bliezen, hadden zij het toppunt van roem bereikt.
Tom décida que désormais il pouvait se passer de Becky Thatcher. Il ne vivrait plus que pour la gloire, elle lui suffirait. Maintenant qu’il était un héros, Becky chercherait peut-être à se réconcilier. Eh bien, qu’elle essaie ! Elle verrait qu’il pouvait jouer les indifférents tout comme n’importe qui. Du reste, elle ne tarda pas à faire son entrée dans la cour de l’école. Tom fit mine de ne pas la voir, rejoignit un groupe de garçons et de filles et se mit à parler avec eux. La petite avait l’air très gai. Les joues roses et l’œil vif, elle courait après ses camarades et s’esclaffait quand elle en avait attrapé une. Mais il remarqua qu’elle venait toujours les chercher dans son voisinage et qu’elle en profitait pour regarder de son côté. Cela flatta sa vanité et acheva de le convaincre de l’ignorer. Elle cessa alors son jeu et erra sans but, soupirant et jetant des regards furtifs dans sa direction. La vue de Tom en grande conversation avec Amy Lawrence lui serra le cœur. Elle changea de visage et de comportement. Elle essaya de s’éloigner mais ses pas la ramenaient malgré elle vers le petit groupe. Elle s’adressa à une fille voisine de Tom :
Tom was tot het besluit gekomen, dat hij thans wel van Becky Thatcher kon afzien. Zijne glorie was hem genoeg en voor deze alleen zou hij voortaan leven. Nu hij zulk een voornaam persoon geworden was, kon het wel eens zijn, dat zij lust kreeg bij te draaien. Welnu, als zij dat deed, zou zij ervaren, dat hij even onverschillig kon zijn als sommige andere lieden. Daar kwam zij juist toevallig aan. Tom deed alsof hij haar niet zag en voegde zich bij een ander troepje jongens en meisjes, met wie hij dadelijk een druk gesprek aanknoopte. Spoedig ontwaarde hij, dat Becky met gloeiende wangen en schitterende oogen, vroolijk nu achter dan vooruit huppelde, schijnbaar met hart en ziel krijgertje speelde en het uitgilde van 't lachen, wanneer zij een van haar kameraadjes gevangen had. Maar het ontging hem niet, dat zij hare vangsten altijd in zijne buurt deed en dan tersluiks naar hem keek. Dit streelde zijne booze ijdelheid ongemeen en deed hem, in plaats van hem voor haar te winnen, nog meer op zijne hoede zijn, om door taal noch teeken te verraden, dat hij haar toeleg bemerkte. Weldra gaf zij vruchteloos de moeite op en ging onder het slaken van zware zuchten besluiteloos op en neer wandelen, terwijl zij nu en dan heimelijk veelbeteekenende blikken op Tom wierp. Het viel haar op, dat Tom drukker met Amy Lawrence praatte dan met iemand anders. Dit gezicht verbitterde haar zoozeer, dat zij het besluit nam naar huis te gaan. Doch hare verraderlijke voetjes droegen haar tegen wil en dank naar de plaats, waar Tom en Amy stonden. Met geveinsde opgewektheid zeide zij dicht bij Toms oor tot een meisje:
« Tiens ! Mary Austin, pourquoi n’es-tu pas venue à l’école du dimanche ?
"Wel, Marie Austin, ondeugende meid, waarom ben je niet op de zondagsschool geweest?"
– Mais j’y étais !
"Ik ben er geweest. Heb je me niet gezien?"
"Neen. Waart ge er? Waar heb je gezeten?"
"In de klasse van juffrouw Peters, waar ik altijd zit. Ik heb jou wel gezien."
– C’est drôle, je ne t’ai pas vue ! Je voulais te parler du pique-nique.
"Zoo! Hoe mal, dat ik jou niet zag! Ik had je van de pic-nic willen vertellen, die gegeven wordt."
– Oh ! ça c’est chic ! Qui est-ce qui l’offre ?
"O, dat is heerlijk! En wie geeft die?"
– C’est ma mère.
"Mijn ma!"
– Oh ! j’espère bien être de la fête.
"O, heertje, ik hoop dat zij mij ook vragen zal."
– Bien sûr. C’est pour me faire plaisir qu’elle donne ce pique-nique. Je peux inviter qui je veux.
"Natuurlijk; het is mijn partij. Zij vraagt iedereen, die ik hebben wil."
– Quand est-ce ?
"Verrukkelijk!--wanneer zal het gebeuren?"
– Probablement au moment des grandes vacances.
"Al spoedig. In de vacantie, denk ik."
– On va bien s’amuser ! Tu vas inviter tous nos camarades ?
"Voortreffelijk!--Je vraagt zeker al de jongens en meisjes?"
– Oui, tous ceux que je considère comme des amis », répondit Becky en se tournant vers Tom, mais Tom ne voulait rien entendre. Il était en train d’expliquer à Amy Lawrence comment il avait échappé par miracle à la mort, la nuit de l’orage, lorsque le sycomore géant s’était abattu à quelques centimètres de lui.
"Ja, al mijne kennissen, dat is te zeggen, al de jongens en meisjes, die lief tegen mij zijn," en meteen werd er tersluiks naar Tom gekeken. Doch deze had het juist ontzettend druk met Amy Lawrence over het vreeselijke onweer op het eiland en over den bliksem, die den grooten vijgeboom aan spaanders sloeg, terwijl hij, Tom, op geen tien pas afstands stond.
« Oh ! est-ce que je pourrai venir ? demanda Gracie Miller.
"En mag ik ook komen?"
– Oui.
"Ja."
– Et moi ? fit Sally Rogers.
"En ik?" zeide Sally Rogers.
– Oui.
"Ja."
– Et moi aussi ? dit Susy Harper. Et je pourrai amener Joe ?
"En ik ook!" riep Suze Harper. "En Joe?"
– Oui, oui. »
"Ja."
Et ainsi de suite jusqu’à ce que chacun des membres du groupe eût demandé une invitation, sauf Tom et Amy. Alors Tom fit demi-tour et emmena Amy avec lui. Les lèvres de Becky tremblèrent, ses yeux s’embuèrent. Elle essaya de donner le change en se montrant particulièrement gaie, mais l’idée de son pique-nique ne présentait plus aucun charme pour elle. Elle alla se réfugier dans un coin et « pleura un bon coup » comme disent les personnes de son sexe. Elle resta là, seule, avec sa fierté blessée et son humeur morose. Quand la cloche sonna, elle s’arracha à son banc, secoua ses tresses et partit, bien décidée à se venger.
En zoo ging het met vroolijk handgeklap voort, totdat de geheele troep om eene uitnoodiging gebedeld had, behalve Tom en Amy. Deze twee keerden koeltjes de anderen den rug toe en wandelden pratende voort. Becky's lippen begonnen te beven en hare oogen schoten vol tranen, en ofschoon zij deze teekenen van smart onder een vroolijk gelaat en een eindeloos gekeuvel zocht te verbergen, was de pret van de pic-nic en eigenlijk van alles af. Zoodra zij zulks onopgemerkt doen kon, sloop zij heen en ging in een hoekje zitten, om, zooals haar geslacht dat noemt, eens flink "uit te huilen." Daar bleef zij, gebelgd over hare gekrenkte ijdelheid, zitten, totdat de schoolbel haar gelui deed hooren. Toen stond zij met wraak in het hart op, schudde met een vergramd gelaat haar gevlochten haarbos en mompelde, dat zij wel wist wat zij doen zou.
Pendant la récréation, Tom continua à se mettre en frais pour Amy Lawrence. Au bout d’un moment, il s’étonna de l’absence de Becky et la chercha partout pour l’humilier encore en lui infligeant le spectacle de son entente parfaite avec Amy. Il finit par la trouver sur un banc derrière l’école. Son sang ne fît qu’un tour. La rage l’étouffa. Elle était fort occupée à feuilleter un livre d’images avec Alfred Temple. Ils étaient si absorbés, leurs têtes étaient si rapprochées au-dessus du livre, qu’ils ne voyaient plus rien autour d’eux. La jalousie envahit Tom. Il s’en voulut d’avoir rejeté la chance de réconciliation offerte par Becky. Il se traita de tous les noms. Il aurait pleuré de rage. Tout en marchant près de lui, Amy bavardait joyeusement. Mais Tom avait perdu sa langue. Il ne l’entendait pas et répondait à côté de toutes ses questions. Il retournait sans cesse derrière l’école pour mieux se déchirer à ce spectacle ; il ne pouvait s’en empêcher. Cela le rendait fou que Becky Thatcher semblât ignorer tout de son existence. Mais elle n’était pas aveugle ; elle savait pertinemment qu’elle était en train de gagner la bataille et n’était pas mécontente de le voir souffrir ce qu’elle avait souffert.
Bij het uitgaan der school zette Tom zijne hofmakerij aan Amy Lawrence met onuitsprekelijke zelfvoldoening voort. Hij bleef voortdurend in den omtrek, in de hoop van Becky te vinden en haar door zijn wreed spel te kwellen. Eindelijk ontdekte hij haar--en de hooge temperatuur zijner gemoedsstemming daalde op eens tot het vriespunt. Zij zat welbehaaglijk op een bankje achter de school, in een boek prentjes te kijken met Alfred Temple, en zij waren zoo in hunne beschouwing verdiept en hielden hunne hoofden zoo dicht bij elkaar, dat er buiten hen en het prentenboek niets in de wereld scheen te bestaan. Een vuur van jaloezie gloeide Tom door de aderen. Hij verwenschte zichzelven, omdat hij de kans tot eene verzoening met Becky zoo jammerlijk had verspeeld. Hij noemde zich een dwaas en de Hemel weet wat niet al meer, en het huilen stond hem nader dan het lachen. De naast hem loopende Amy keuvelde lustig voort en juichte in haar hart,--doch Toms tong scheen hem aan het verhemelte te kleven. Hij hoorde niet wat Amy zeide, en wanneer zij stilhield om op een antwoord te wachten, kwamen er onsamenhangende, verwarde klanken, die veeltijds op de vraag niet sloegen. Niettemin bleef hij achter het schoolgebouw op-en nederloopen, om zich de oogballen met het hatelijk schouwspel te pijnigen. Hij kon niet anders, en de gedachte dat Becky Thatcher niet eens scheen te vermoeden dat hij in het land der levenden was, maakte hem bijna krankzinnig. Toch zag zij het maar al te goed en wist zij dat zij veld won ook, en was blijde dat hij nu ondervond, wat zij had uitgestaan.
Le gentil babillage d’Amy devenait intolérable. Tom eut beau faire allusion à des occupations urgentes et dire que le temps passait, rien n’y fit. Elle continuait à pépier. Tom pensa : « Qu’elle aille au diable ! Est-ce que je ne vais pas arriver à m’en débarrasser ? » Il fallait bien qu’il parte enfin. Elle promit ingénument d’être « dans les parages » à la sortie de l’école. Et il la quitta en hâte, plein de ressentiment contre elle.
Amys vroolijk gebabbel werd hem ondraaglijk. Tom begon verontschuldigingen te maken en zeide dat hij naar huis moest om te werken, daar het laat werd. Doch tevergeefs: het vogeltje kirde altijd maar voort: "Ik wou, dat ze naar de maan vloog! Zal ik dan nooit van haar afkomen?" Eindelijk zeide hij dat hij weg moest, en het meisje antwoordde argeloos, dat zij zorgen zou morgenochtend weder op haar post te zijn. En hij spoedde zich voort en haatte haar om die belofte.
« N’importe qui, grinça Tom entre ses dents, n’importe qui, mais pas ce gandin de la ville qui se prend pour un aristocrate parce qu’il est bien habillé. Oh ! attends un peu ! Je t’ai rossé le premier jour où je t’ai rencontré et te rosserai encore. Tu ne perds rien pour attendre ! »
"Een andere jongen!" sprak Tom tot zich zelven en knarste met de tanden. "Zij mocht, wat mij betreft, elken jongen van de plaats genomen hebben, behalve dien vromen Piet, die zich zoo mooi kleedt en zoo voornaam is! Best, jongen! ik heb je een pak gegeven den eersten dag dat je hier kwaamt, en je zult er nog een hebben. Wacht je beurt maar af. Dan gaat het zoo!"
Il étrilla un garçon imaginaire, frappant l’air de ses bras, de ses pieds, visant les yeux. « Ah ! oui, vraiment ! Tu cries trop fort, mon vieux ! Tiens, attrape ça ! » Et la correction fictive se termina à sa plus grande satisfaction.
En toen ging hij in zijne verbeelding aan het afkloppen van den jongen, maakte de bewegingen van "iemand een pak geven"--en sloeg, schopte in de lucht, onder het uitroepen van: "Ziezoo, dat 's voor jou goed? Heb je nou genoeg, zeg? Laat dit je een les zijn."
À midi, Tom s’enfuit chez lui. Il était partagé entre sa jalousie et sa conscience qui ne lui permettait plus de supporter la gratitude évidente et le bonheur d’Amy. Becky, de son côté, profita de la seconde récréation pour reprendre le manège avec Alfred, mais comme Tom refusait obstinément de venir étaler sa douleur devant elle, le jeu ne tarda pas à perdre de son charme. Son attitude se fit sérieuse, puis distraite, enfin franchement mélancolique. Elle crut reconnaître un pas à deux ou trois reprises. Espérance vite déçue. Ce n’était pas Tom. Elle commença à se sentir très malheureuse et regretta d’être allée si loin. Comprenant qu’il la perdait sans saisir pourquoi, le pauvre Alfred ne savait plus à quel moyen recourir. « Oh ! la belle image ! s’exclama-t-il. Regarde ça !
– Cesse de m’ennuyer avec cela, je m’en moque ! répondit Becky. Je m’en moque pas mal. » Et là-dessus, elle fondit en larmes.
Toen snelde hij naar huis. Hij kon de gedachte aan Amys dankbaar geluk en aan dat andere tooneel niet meer verdragen. Becky intusschen zette hare plaatjesbeschouwing met Alfred voort; maar toen de minuten voortkropen en er geen Tom kwam, verloor haar zegepraal iets van haar luister en verdween hare belangstelling. Zij werd rusteloos en afgetrokken en eindelijk neerslachtig. Een paar malen spitste zij de ooren bij het geluid van een voetstap, maar de hoop, waarmede zij zich streelde, bleek ijdel te zijn. Er kwam geen Tom. Eindelijk voelde zij zich zoo ellendig, dat zij goud zou gegeven hebben, indien zij het niet zoover had laten komen. Toen de arme Alfred, ziende dat zij--hoe het kwam wist hij niet--ophield hem haar aandacht te schenken, zijn ijver verdubbelde en gedurig uitriep: "O, hier is een mooi plaatje, kijk eens!" verloor zij alle geduld en zeide: "O, kwel mij niet langer! Het kan mij niet schelen," en in tranen uitbarstende, stond zij op en ging heen.
Alfred se pencha vers elle pour la consoler. Elle le repoussa.
Alfred liep haar achterna en trachtte haar te troosten, doch zij zeide:
« Laisse-moi tranquille ! Je te déteste ! »
"Ga weg en laat mij met rust. Ik heb een hekel aan je!"
Le garçon se demanda ce qu’il avait bien pu faire. C’était elle qui avait proposé de regarder des images et la voilà qui partait tout en pleurs. Furieux, humilié, Alfred s’en fut méditer dans l’école déserte. La vérité lui apparut très vite : Becky s’était servie de lui pour se venger de Tom Sawyer. Comme il était loin de nourrir une sympathie exagérée pour ce dernier, il décida de lui jouer un bon tour sans courir lui-même trop de risques. Il se leva et pénétra dans la classe. Il s’approcha du banc de Tom. Sur le pupitre était posé son livre de lecture. Alfred l’ouvrit, chercha la page qui correspondait à la leçon du soir et versa dessus le reste d’un encrier.
De arme jongen zag haar verbijsterd aan en kon maar niet begrijpen, wat hij toch misdaan had.--Zij had hem zoo even nog gezegd, dat zij den geheelen middag prenten wilde kijken, en nu liep zij schreiend van hem weg. Ontstemd zette hij zich in de leege school neder. Hij was boos en gekrenkt en vond spoedig den sleutel tot de waarheid;--het meisje had hem eenvoudig tot speelbal gemaakt, om haar woede tegen Tom Sawyer te koelen. Deze gedachte verminderde zijn haat tegen Tom niet en hij zon op een middel, om hem een poets te spelen, zonder er zelf in te loopen. Daar viel zijn oog op Toms leesboek. Dat was een schoone gelegenheid. Hij sloeg de les op, welke dien middag gelezen moest worden en bekladde die flink met inkt.
Embusquée derrière la fenêtre, Becky l’avait observé sans se faire remarquer. Dès qu’il eut terminé, elle se mit en route pour aller prévenir Tom. Il lui en saurait gré et ce serait la fin de leur brouille. À mi-chemin, cependant, elle s’était ravisée. La façon dont Tom l’avait traitée pendant qu’elle lançait des invitations à son pique-nique ne pouvait pas se pardonner aussi facilement. Tant pis pour lui. Elle décida de le laisser punir, et de le détester à tout jamais par-dessus le marché !
Becky, die op dat oogenblik toevallig naar binnen keek, zag de daad en verwijderde zich zonder iets van hare ontdekking te laten merken. Zij ging huiswaarts in de hoop Tom tegen te komen om hem alles te vertellen. Tom zou er haar erkentelijk voor zijn en hun verschil zou worden bijgelegd. Maar eer zij halverwegen was, kwam zij van haar plan terug. De gedachte aan Toms behandeling bij gelegenheid van de te berde gebrachte pic-nic kwam haar weder voor den geest en vernieuwde haar spijt. Zij besloot aan te zien, dat hij, ter zake van de vlekken in zijn boek, slaag kreeg en nam zich voor hem nog op den koop toe voor eeuwig te haten.