The Adventures of Tom Sawyer

De lotgevallen van Tom Sawyer

   CHAPTER XVIII

   HOOFDSTUK XVIII.

   THAT was Tom's great secret--the scheme to return home with his brother pirates and attend their own funerals. They had paddled over to the Missouri shore on a log, at dusk on Saturday, landing five or six miles below the village; they had slept in the woods at the edge of the town till nearly daylight, and had then crept through back lanes and alleys and finished their sleep in the gallery of the church among a chaos of invalided benches.

   Dit nu was Toms groot geheim:--het plan om met zijne mede-zeeroovers naar huis terug te keeren, op het oogenblik dat de lijkdienst over hen zou gehouden worden. Zij waren Zaterdag, tegen schemerdonker, op een blok hout de rivier afgezakt en vijf of zes mijlen beneden het stadje aan land gegaan. Zij hadden in een bosch, in de nabijheid van St. Petersburg, geslapen en waren bij het aanbreken van den dag door allerlei straatjes en steegjes gekropen, totdat zij de kerk bereikt hadden, waar zij te midden van een chaos van vermolmde banken nog een uiltje hadden geknapt.

   At breakfast, Monday morning, Aunt Polly and Mary were very loving to Tom, and very attentive to his wants. There was an unusual amount of talk. In the course of it Aunt Polly said:

   Den volgenden morgen na het ontbijt waren tante Polly en Marie buitengewoon hartelijk jegens Tom en voorkwamen zijne wenschen. Het gesprek was bijzonder levendig en tante Polly zeide:

   "Well, I don't say it wasn't a fine joke, Tom, to keep everybody suffering 'most a week so you boys had a good time, but it is a pity you could be so hard-hearted as to let me suffer so. If you could come over on a log to go to your funeral, you could have come over and give me a hint some way that you warn't dead, but only run off."

   "Ik zal niet ontkennen, Tom, dat ik het nogal grappig van je vond, om de gansche stad eene week lang te laten treuren, terwijl jelui pleizier maakten; maar ik kan mij niet begrijpen, hoe je zoo ongevoelig kondt zijn, om mij zoo lang in de benauwdheid te laten. Als je op een blok hout de rivier kondt oversteken voor je lijkdienst, had je ook wel eens kunnen komen overvaren om mij te verstaan te geven, dat je niet dood, doch alleen weggeloopen waart."

   "Yes, you could have done that, Tom," said Mary; "and I believe you would if you had thought of it."

   "Ja, waarom heb je dat niet gedaan?" zeide Marie. "Ik geloof zeker, dat, als je er aan gedacht hadt, je wel even hier zoudt gekomen zijn."

   "Would you, Tom?" said Aunt Polly, her face lighting wistfully. "Say, now, would you, if you'd thought of it?"

   "Zou je, Tom?" vroeg tante Polly, terwijl zij peinzend haar gelaat tot hem ophief. "Zeg, zou je het gedaan hebben, als je er aan gedacht hadt?"

   "I--well, I don't know. 'Twould 'a' spoiled everything."

   "Ik... wel, ik weet het niet. Het zou alles bedorven hebben."

   "Tom, I hoped you loved me that much," said Aunt Polly, with a grieved tone that discomforted the boy. "It would have been something if you'd cared enough to think of it, even if you didn't do it."

   "Tom, ik dacht dat je ten minste zooveel van mij hieldt, om dat voor mij over te hebben," zeide tante Polly, op een toon zoo vol weemoed, dat het gemoed van den knaap volschoot. "Het zou mij een troost geweest zijn te weten, dat je er aan gedacht had, zelfs zonder het te hebben gedaan."

   "Now, auntie, that ain't any harm," pleaded Mary; "it's only Tom's giddy way--he is always in such a rush that he never thinks of anything."

   "Nu, lieve tante, maak er u niet naar over," vleide Marie; "'t is niets dan onnadenkendheid van Tom. Hij is altijd zoo--zoo onbezonnen."

   "More's the pity. Sid would have thought. And Sid would have come and done it, too. Tom, you'll look back, some day, when it's too late, and wish you'd cared a little more for me when it would have cost you so little."

   "'t Spijt mij vreeselijk! Sid zou er aan gedacht hebben; hij zou bij mij gekomen zijn. O Tom, eens zal het je berouwen, als het te laat is, en dan zul je zeggen: 'Was ik maar wat meer bezorgd voor haar geweest!'"

   "Now, auntie, you know I do care for you," said Tom.

   "Och tante," zeide Tom, "u weet toch wel, dat ik veel van u houd."

   "I'd know it better if you acted more like it."

   "Ik zou het beter weten, indien je er een weinigje meer naar handeldet."

   "I wish now I'd thought," said Tom, with a repentant tone; "but I dreamt about you, anyway. That's something, ain't it?"

   "Ik wou nu wel, dat ik het maar gedaan had," zeide Tom, op berouwvollen toon; "maar ik heb toch van u gedroomd; dat is al wat."

   "It ain't much--a cat does that much--but it's better than nothing. What did you dream?"

   "Dat zegt nog niet veel; een kat doet hetzelfde: maar 't is toch beter dan niets. Wat heb je gedroomd?"

   "Why, Wednesday night I dreamt that you was sitting over there by the bed, and Sid was sitting by the woodbox, and Mary next to him."

   "Wel, Woensdagnacht droomde ik, dat u bij het bed zat en Sid op de houtkist en Marie naast hem."

   "Well, so we did. So we always do. I'm glad your dreams could take even that much trouble about us."

   "Nu, dat doen we immers altijd. Het verheugt me, dat je ons de moeite waard geacht heb, dat van ons te droomen."

   "And I dreamt that Joe Harper's mother was here."

   "En ik droomde, dat de moeder van Joe Harper hier was."

   "Why, she was here! Did you dream any more?"

   "Wel, zij was hier! Heb je nog meer gedroomd?"

   "Oh, lots. But it's so dim, now."

   "O, nog zooveel! Doch het staat mij niet duidelijk meer voor."

   "Well, try to recollect--can't you?"

   "Tracht het je te binnen te brengen.--Gaat het?"

   "Somehow it seems to me that the wind--the wind blowed the--the--"

   "Er ligt mij iets van bij, dat het heel hard woei."

   "Try harder, Tom! The wind did blow something. Come!"

   "Bezin je nog eens! De wind woei hard en..."

   Tom pressed his fingers on his forehead an anxious minute, and then said:

   Tom hield een minuut lang peinzend zijne hand voor zijn voorhoofd en zeide toen:

   "I've got it now! I've got it now! It blowed the candle!"

   "Ik ben er! Ik ben er! De wind blies de kaars uit!"

   "Mercy on us! Go on, Tom--go on!"

   "God zij ons genadig! Ga voort, ga voort!"

   "And it seems to me that you said, 'Why, I believe that that door--'"

   "En het was mij, als zeidet gij: 'Wel, ik geloof, dat de deur...'"

   "Go on, Tom!"

   "Ga voort, Tom!"

   "Just let me study a moment--just a moment. Oh, yes--you said you believed the door was open."

   "Laat mij een oogenblikje, een klein oogenblikje bedenken. O ja,--u zei, dat u dacht dat de deur open was."

   "As I'm sitting here, I did! Didn't I, Mary! Go on!"

   "Zoo waar als ik leef, dat heb ik gezegd! Heb ik niet, Marie? Ga verder!"

   "And then--and then--well I won't be certain, but it seems like as if you made Sid go and--and--"

   "En toen--en toen--ik ben er niet zeker van, maar toen meende ik, dat u Sid de deur liet..."

   "Well? Well? What did I make him do, Tom? What did I make him do?"

   "Nu! Wat liet ik Sid, Tom? Wat liet ik Sid doen?"

   "You made him--you--Oh, you made him shut it."

   "U liet hem--u--O--u liet hem de deur dichtdoen!"

   "Well, for the land's sake! I never heard the beat of that in all my days! Don't tell me there ain't anything in dreams, any more. Sereny Harper shall know of this before I'm an hour older. I'd like to see her get around this with her rubbage 'bout superstition. Go on, Tom!"

   "Hemelsche goedheid! Zoo iets heb ik nog nooit gehoord! Zeg mij niet meer, dat droomen bedrog is. Sientje Harper zal dit weten, eer ik een uur ouder ben. Het zal mij eens benieuwen of zij mij nu nog zal bespotten over mijne lichtgeloovigheid!"

   "Oh, it's all getting just as bright as day, now. Next you said I warn't bad, only mischeevous and harum-scarum, and not any more responsible than--than--I think it was a colt, or something."

   "O, tante, het wordt mij zoo klaar als het licht! Toen zei u, dat ik niet slecht was, alleen maar een beetje lichtzinnig en ondeugend."

   "And so it was! Well, goodness gracious! Go on, Tom!"

   "Zoo was het. Hemelsche genade!--Ga verder, Tom."

   "And then you began to cry."

   "En toen begon u te schreien."

   "So I did. So I did. Not the first time, neither. And then--"

   "Dat deed ik, dat deed ik! En voorwaar niet voor de eerste maal.--en toen?"

   "Then Mrs. Harper she began to cry, and said Joe was just the same, and she wished she hadn't whipped him for taking cream when she'd throwed it out her own self--"

   "Toen begon juffrouw Harper te schreien en zeide, dat het precies hetzelfde met haar Joe was en dat ze wilde dat zij hem geen zweepslagen gegeven had omdat hij room had gesnoept, dien zij zelve uit het raam had gegooid."

   "Tom! The sperrit was upon you! You was a prophesying--that's what you was doing! Land alive, go on, Tom!"

   "Tom! De Geest was op u,--gij waart aan het profeteeren, dat waart ge! God in den hemel!--Ga voort, Tom!"

   "Then Sid he said--he said--"

   "Toen zei Sid... Hij zei..."

   "I don't think I said anything," said Sid.

   "Ik, geloof niet, dat ik iets gezegd heb," sprak Sid.

   "Yes you did, Sid," said Mary.

   "Jawel Sid," zeide Marie.

   "Shut your heads and let Tom go on! What did he say, Tom?"

   "Houdt jelui je mond en laat Tom voortgaan. Wat zeide hij, Tom?"

   "He said--I think he said he hoped I was better off where I was gone to, but if I'd been better sometimes--"

   "Hij zei--geloof ik--dat hij hoopte, dat ik het goed zou hebben in de plaats waar ik was heengegaan, maar indien ik beter had opgepast...."

   "There, d'you hear that! It was his very words!"

   "Hoor jelui dat? Het ware zijne eigen woorden."

   "And you shut him up sharp."

   "En u sloot hem den mond."

   "I lay I did! There must 'a' been an angel there. There was an angel there, somewheres!"

   "Waarempel, dat heb ik gedaan. Er moet een engel op dat eiland geweest zijn."

   "And Mrs. Harper told about Joe scaring her with a firecracker, and you told about Peter and the Pain-killer--"

   "En juffrouw Harper vertelde, dat Joe haar met een voetzoeker verschrikt gemaakt had, en u, dat ik de kat met den drank geplaagd had."

   "Just as true as I live!"

   "Zoo waar als ik leef!"

   "And then there was a whole lot of talk 'bout dragging the river for us, and 'bout having the funeral Sunday, and then you and old Miss Harper hugged and cried, and she went."

   "En toen werd er gepraat over het opvisschen van onze lijken en over den lijkdienst, en bij het heengaan hebt u juffrouw Harper gezoend en toen zijt gij beiden in tranen uitgebarsten."

   "It happened just so! It happened just so, as sure as I'm a-sitting in these very tracks. Tom, you couldn't told it more like if you'd 'a' seen it! And then what? Go on, Tom!"

   "Het gebeurde precies zoo! Precies zoo, zoo waar als ik hier in de kamer zit. Je kondt het niet beter verteld hebben, al had je er bij gezeten.--En wat toen? Ga voort, Tom."

   "Then I thought you prayed for me--and I could see you and hear every word you said. And you went to bed, and I was so sorry that I took and wrote on a piece of sycamore bark, 'We ain't dead--we are only off being pirates,' and put it on the table by the candle; and then you looked so good, laying there asleep, that I thought I went and leaned over and kissed you on the lips."

   "Toen droomde ik, dat gij voor mij badt,--en ik kon u zien en elk woord hooren dat gij spraakt. En gij gingt naar bed, en ik was zoo bedroefd, dat ik een stuk van den vijgeboom nam en daarop krabbelde: 'Wij zijn niet dood, wij zijn alleen maar weggegaan om zeeroovers te worden,' en dat bij den kandelaar op de tafel legde. En toen nam ik den kandelaar van de tafel en hield dien boven uw gelaat, en gij zaagt er in uw slaap zoo vriendelijk uit,--en ik droomde, dat ik mij over u heenboog en u op de lippen kuste."

   "Did you, Tom, did you! I just forgive you everything for that!" And she seized the boy in a crushing embrace that made him feel like the guiltiest of villains.

   "Hebt ge dat gedaan, Tom? Nu vergeef ik u alles!" En zij greep den knaap en omhelsde hem met zulk eene verpletterende hartelijkheid, dat hij zich den misdadigsten schurk der aarde voelde.

   "It was very kind, even though it was only a--dream," Sid soliloquized just audibly.

   "Het was zeer lief, ofschoon het slechts een droom was," zeide Sid hoorbaar in zichzelven.

   "Shut up, Sid! A body does just the same in a dream as he'd do if he was awake. Here's a big Milum apple I've been saving for you, Tom, if you was ever found again--now go 'long to school. I'm thankful to the good God and Father of us all I've got you back, that's long-suffering and merciful to them that believe on Him and keep His word, though goodness knows I'm unworthy of it, but if only the worthy ones got His blessings and had His hand to help them over the rough places, there's few enough would smile here or ever enter into His rest when the long night comes. Go 'long Sid, Mary, Tom--take yourselves off--you've hendered me long enough."

   "Houd je mond, Sid! Iemand doet in zijn droom juist wat hij wakende zou verrichten. Hier heb je een grooten appel, Tom, dien ik voor je bewaard heb, als je ooit terug gevonden werdt. En ga nu naar school. Ik ben den goeden God, ons aller Vader, dankbaar dat Hij mij u teruggegeven heeft. Hij is lankmoedig en vol goedertierenheid voor hen die in hem gelooven en Zijn woord houden, hoewel de Hemel weet dat ik die genade niet waardig ben. Doch indien slechts de waardigen zijne zegeningen genoten en zijne hand mochten vatten om hen te leiden over hobbelige paden, zouden er weinigen zijn, die hier vroolijk konden leven of in zijne rusten konden ingaan, als de nacht komt. Gaat nu heen, Sid, Marie en Tom:--gij hebt mij reeds lang genoeg in den weg geloopen."

   The children left for school, and the old lady to call on Mrs. Harper and vanquish her realism with Tom's marvellous dream. Sid had better judgment than to utter the thought that was in his mind as he left the house. It was this: "Pretty thin--as long a dream as that, without any mistakes in it!"

   De kinderen gingen naar school en de oude juffrouw stapte de straat op, om een bezoek bij juffrouw Harper te brengen, ten einde haar ongeloof door Toms wondervollen droom den doodsteek te geven. Sid was slim genoeg on zich stil te houden, zoolang hij in de kamer was. Toen hij de deur achter zich had dichtgeslagen, riep hij uit: "Een mooie grap--zoo'n lange droom, zonder een enkele vergissing!"

   What a hero Tom was become, now! He did not go skipping and prancing, but moved with a dignified swagger as became a pirate who felt that the public eye was on him. And indeed it was; he tried not to seem to see the looks or hear the remarks as he passed along, but they were food and drink to him. Smaller boys than himself flocked at his heels, as proud to be seen with him, and tolerated by him, as if he had been the drummer at the head of a procession or the elephant leading a menagerie into town. Boys of his own size pretended not to know he had been away at all; but they were consuming with envy, nevertheless. They would have given anything to have that swarthy sun-tanned skin of his, and his glittering notoriety; and Tom would not have parted with either for a circus.

   Wat een held was Tom nu geworden! Hij sprong en huppelde niet meer langs den weg, maar bewoog zich voort met de waardige voornaamheid, welke aan den zeeroover past, die voelt dat hij een man van beteekenis is in het oog van 't publiek. En dat was hij inderdaad. Hij hield zich, als zag hij de blikken, als hoorde hij de opmerkingen niet, waarvan hij het voorwerp was, doch zij waren spijs en drank voor zijne ziel. Jongere knapen liepen achter hem aan en verhoovaardigden zich op de eer van met hem gezien en door hem geduld te worden, en behandelden hem alsof hij de Tamboer Majoor was van een optocht, of de olifant onder wiens leiding eene menagerie de stad binnentrekt. De jongens van zijne jaren deden, alsof zij er niets van wisten dat hij weg geweest was, maar vergingen niettemin van afgunst. Zij zouden er wat voor gegeven hebben om zijne bruine, door de zon verbrande huid en zijne vermaardheid te bezitten, en Tom zou daarvan voor geen wereldsch geld afstand hebben gedaan.

   At school the children made so much of him and of Joe, and delivered such eloquent admiration from their eyes, that the two heroes were not long in becoming insufferably "stuck-up." They began to tell their adventures to hungry listeners--but they only began; it was not a thing likely to have an end, with imaginations like theirs to furnish material. And finally, when they got out their pipes and went serenely puffing around, the very summit of glory was reached.

   Op school werd aan Tom en Joe zoo het hof gemaakt en werden ze zoozeer bewonderd, dat de beide helden weldra onuitstaanbaar pedant werden. Zij begonnen hunne avonturen aan gretig luisterende toehoorders te vertellen, doch brachten het nooit verder, dan het begin; want eene verbeelding als de hunne, steeds klaar om nieuwe stof aan te brengen, zou moeielijk tot een eind hebben kunnen komen. En toen zij ten slotte hunne pijpen voor den dag haalden en kalm de rookwolken in het rond bliezen, hadden zij het toppunt van roem bereikt.

   Tom decided that he could be independent of Becky Thatcher now. Glory was sufficient. He would live for glory. Now that he was distinguished, maybe she would be wanting to "make up." Well, let her--she should see that he could be as indifferent as some other people. Presently she arrived. Tom pretended not to see her. He moved away and joined a group of boys and girls and began to talk. Soon he observed that she was tripping gayly back and forth with flushed face and dancing eyes, pretending to be busy chasing schoolmates, and screaming with laughter when she made a capture; but he noticed that she always made her captures in his vicinity, and that she seemed to cast a conscious eye in his direction at such times, too. It gratified all the vicious vanity that was in him; and so, instead of winning him, it only "set him up" the more and made him the more diligent to avoid betraying that he knew she was about. Presently she gave over skylarking, and moved irresolutely about, sighing once or twice and glancing furtively and wistfully toward Tom. Then she observed that now Tom was talking more particularly to Amy Lawrence than to any one else. She felt a sharp pang and grew disturbed and uneasy at once. She tried to go away, but her feet were treacherous, and carried her to the group instead. She said to a girl almost at Tom's elbow--with sham vivacity:

   Tom was tot het besluit gekomen, dat hij thans wel van Becky Thatcher kon afzien. Zijne glorie was hem genoeg en voor deze alleen zou hij voortaan leven. Nu hij zulk een voornaam persoon geworden was, kon het wel eens zijn, dat zij lust kreeg bij te draaien. Welnu, als zij dat deed, zou zij ervaren, dat hij even onverschillig kon zijn als sommige andere lieden. Daar kwam zij juist toevallig aan. Tom deed alsof hij haar niet zag en voegde zich bij een ander troepje jongens en meisjes, met wie hij dadelijk een druk gesprek aanknoopte. Spoedig ontwaarde hij, dat Becky met gloeiende wangen en schitterende oogen, vroolijk nu achter dan vooruit huppelde, schijnbaar met hart en ziel krijgertje speelde en het uitgilde van 't lachen, wanneer zij een van haar kameraadjes gevangen had. Maar het ontging hem niet, dat zij hare vangsten altijd in zijne buurt deed en dan tersluiks naar hem keek. Dit streelde zijne booze ijdelheid ongemeen en deed hem, in plaats van hem voor haar te winnen, nog meer op zijne hoede zijn, om door taal noch teeken te verraden, dat hij haar toeleg bemerkte. Weldra gaf zij vruchteloos de moeite op en ging onder het slaken van zware zuchten besluiteloos op en neer wandelen, terwijl zij nu en dan heimelijk veelbeteekenende blikken op Tom wierp. Het viel haar op, dat Tom drukker met Amy Lawrence praatte dan met iemand anders. Dit gezicht verbitterde haar zoozeer, dat zij het besluit nam naar huis te gaan. Doch hare verraderlijke voetjes droegen haar tegen wil en dank naar de plaats, waar Tom en Amy stonden. Met geveinsde opgewektheid zeide zij dicht bij Toms oor tot een meisje:

   "Why, Mary Austin! you bad girl, why didn't you come to Sunday-school?"

   "Wel, Marie Austin, ondeugende meid, waarom ben je niet op de zondagsschool geweest?"

   "I did come--didn't you see me?"

   "Ik ben er geweest. Heb je me niet gezien?"

   "Why, no! Did you? Where did you sit?"

   "Neen. Waart ge er? Waar heb je gezeten?"

   "I was in Miss Peters' class, where I always go. I saw you."

   "In de klasse van juffrouw Peters, waar ik altijd zit. Ik heb jou wel gezien."

   "Did you? Why, it's funny I didn't see you. I wanted to tell you about the picnic."

   "Zoo! Hoe mal, dat ik jou niet zag! Ik had je van de pic-nic willen vertellen, die gegeven wordt."

   "Oh, that's jolly. Who's going to give it?"

   "O, dat is heerlijk! En wie geeft die?"

   "My ma's going to let me have one."

   "Mijn ma!"

   "Oh, goody; I hope she'll let me come."

   "O, heertje, ik hoop dat zij mij ook vragen zal."

   "Well, she will. The picnic's for me. She'll let anybody come that I want, and I want you."

   "Natuurlijk; het is mijn partij. Zij vraagt iedereen, die ik hebben wil."

   "That's ever so nice. When is it going to be?"

   "Verrukkelijk!--wanneer zal het gebeuren?"

   "By and by. Maybe about vacation."

   "Al spoedig. In de vacantie, denk ik."

   "Oh, won't it be fun! You going to have all the girls and boys?"

   "Voortreffelijk!--Je vraagt zeker al de jongens en meisjes?"

   "Yes, every one that's friends to me--or wants to be"; and she glanced ever so furtively at Tom, but he talked right along to Amy Lawrence about the terrible storm on the island, and how the lightning tore the great sycamore tree "all to flinders" while he was "standing within three feet of it."

   "Ja, al mijne kennissen, dat is te zeggen, al de jongens en meisjes, die lief tegen mij zijn," en meteen werd er tersluiks naar Tom gekeken. Doch deze had het juist ontzettend druk met Amy Lawrence over het vreeselijke onweer op het eiland en over den bliksem, die den grooten vijgeboom aan spaanders sloeg, terwijl hij, Tom, op geen tien pas afstands stond.

   "Oh, may I come?" said Grace Miller.

   "En mag ik ook komen?"

   "Yes."

   "Ja."

   "And me?" said Sally Rogers.

   "En ik?" zeide Sally Rogers.

   "Yes."

   "Ja."

   "And me, too?" said Susy Harper. "And Joe?"

   "En ik ook!" riep Suze Harper. "En Joe?"

   "Yes."

   "Ja."

   And so on, with clapping of joyful hands till all the group had begged for invitations but Tom and Amy. Then Tom turned coolly away, still talking, and took Amy with him. Becky's lips trembled and the tears came to her eyes; she hid these signs with a forced gayety and went on chattering, but the life had gone out of the picnic, now, and out of everything else; she got away as soon as she could and hid herself and had what her sex call "a good cry." Then she sat moody, with wounded pride, till the bell rang. She roused up, now, with a vindictive cast in her eye, and gave her plaited tails a shake and said she knew what she'd do.

   En zoo ging het met vroolijk handgeklap voort, totdat de geheele troep om eene uitnoodiging gebedeld had, behalve Tom en Amy. Deze twee keerden koeltjes de anderen den rug toe en wandelden pratende voort. Becky's lippen begonnen te beven en hare oogen schoten vol tranen, en ofschoon zij deze teekenen van smart onder een vroolijk gelaat en een eindeloos gekeuvel zocht te verbergen, was de pret van de pic-nic en eigenlijk van alles af. Zoodra zij zulks onopgemerkt doen kon, sloop zij heen en ging in een hoekje zitten, om, zooals haar geslacht dat noemt, eens flink "uit te huilen." Daar bleef zij, gebelgd over hare gekrenkte ijdelheid, zitten, totdat de schoolbel haar gelui deed hooren. Toen stond zij met wraak in het hart op, schudde met een vergramd gelaat haar gevlochten haarbos en mompelde, dat zij wel wist wat zij doen zou.

   At recess Tom continued his flirtation with Amy with jubilant self-satisfaction. And he kept drifting about to find Becky and lacerate her with the performance. At last he spied her, but there was a sudden falling of his mercury. She was sitting cosily on a little bench behind the schoolhouse looking at a picture-book with Alfred Temple--and so absorbed were they, and their heads so close together over the book, that they did not seem to be conscious of anything in the world besides. Jealousy ran red-hot through Tom's veins. He began to hate himself for throwing away the chance Becky had offered for a reconciliation. He called himself a fool, and all the hard names he could think of. He wanted to cry with vexation. Amy chatted happily along, as they walked, for her heart was singing, but Tom's tongue had lost its function. He did not hear what Amy was saying, and whenever she paused expectantly he could only stammer an awkward assent, which was as often misplaced as otherwise. He kept drifting to the rear of the schoolhouse, again and again, to sear his eyeballs with the hateful spectacle there. He could not help it. And it maddened him to see, as he thought he saw, that Becky Thatcher never once suspected that he was even in the land of the living. But she did see, nevertheless; and she knew she was winning her fight, too, and was glad to see him suffer as she had suffered.

   Bij het uitgaan der school zette Tom zijne hofmakerij aan Amy Lawrence met onuitsprekelijke zelfvoldoening voort. Hij bleef voortdurend in den omtrek, in de hoop van Becky te vinden en haar door zijn wreed spel te kwellen. Eindelijk ontdekte hij haar--en de hooge temperatuur zijner gemoedsstemming daalde op eens tot het vriespunt. Zij zat welbehaaglijk op een bankje achter de school, in een boek prentjes te kijken met Alfred Temple, en zij waren zoo in hunne beschouwing verdiept en hielden hunne hoofden zoo dicht bij elkaar, dat er buiten hen en het prentenboek niets in de wereld scheen te bestaan. Een vuur van jaloezie gloeide Tom door de aderen. Hij verwenschte zichzelven, omdat hij de kans tot eene verzoening met Becky zoo jammerlijk had verspeeld. Hij noemde zich een dwaas en de Hemel weet wat niet al meer, en het huilen stond hem nader dan het lachen. De naast hem loopende Amy keuvelde lustig voort en juichte in haar hart,--doch Toms tong scheen hem aan het verhemelte te kleven. Hij hoorde niet wat Amy zeide, en wanneer zij stilhield om op een antwoord te wachten, kwamen er onsamenhangende, verwarde klanken, die veeltijds op de vraag niet sloegen. Niettemin bleef hij achter het schoolgebouw op-en nederloopen, om zich de oogballen met het hatelijk schouwspel te pijnigen. Hij kon niet anders, en de gedachte dat Becky Thatcher niet eens scheen te vermoeden dat hij in het land der levenden was, maakte hem bijna krankzinnig. Toch zag zij het maar al te goed en wist zij dat zij veld won ook, en was blijde dat hij nu ondervond, wat zij had uitgestaan.

   Amy's happy prattle became intolerable. Tom hinted at things he had to attend to; things that must be done; and time was fleeting. But in vain--the girl chirped on. Tom thought, "Oh, hang her, ain't I ever going to get rid of her?" At last he must be attending to those things--and she said artlessly that she would be "around" when school let out. And he hastened away, hating her for it.

   Amys vroolijk gebabbel werd hem ondraaglijk. Tom begon verontschuldigingen te maken en zeide dat hij naar huis moest om te werken, daar het laat werd. Doch tevergeefs: het vogeltje kirde altijd maar voort: "Ik wou, dat ze naar de maan vloog! Zal ik dan nooit van haar afkomen?" Eindelijk zeide hij dat hij weg moest, en het meisje antwoordde argeloos, dat zij zorgen zou morgenochtend weder op haar post te zijn. En hij spoedde zich voort en haatte haar om die belofte.

   "Any other boy!" Tom thought, grating his teeth. "Any boy in the whole town but that Saint Louis smarty that thinks he dresses so fine and is aristocracy! Oh, all right, I licked you the first day you ever saw this town, mister, and I'll lick you again! You just wait till I catch you out! I'll just take and--"

   "Een andere jongen!" sprak Tom tot zich zelven en knarste met de tanden. "Zij mocht, wat mij betreft, elken jongen van de plaats genomen hebben, behalve dien vromen Piet, die zich zoo mooi kleedt en zoo voornaam is! Best, jongen! ik heb je een pak gegeven den eersten dag dat je hier kwaamt, en je zult er nog een hebben. Wacht je beurt maar af. Dan gaat het zoo!"

   And he went through the motions of thrashing an imaginary boy--pummelling the air, and kicking and gouging. "Oh, you do, do you? You holler 'nough, do you? Now, then, let that learn you!" And so the imaginary flogging was finished to his satisfaction.

   En toen ging hij in zijne verbeelding aan het afkloppen van den jongen, maakte de bewegingen van "iemand een pak geven"--en sloeg, schopte in de lucht, onder het uitroepen van: "Ziezoo, dat 's voor jou goed? Heb je nou genoeg, zeg? Laat dit je een les zijn."

   Tom fled home at noon. His conscience could not endure any more of Amy's grateful happiness, and his jealousy could bear no more of the other distress. Becky resumed her picture inspections with Alfred, but as the minutes dragged along and no Tom came to suffer, her triumph began to cloud and she lost interest; gravity and absentmindedness followed, and then melancholy; two or three times she pricked up her ear at a footstep, but it was a false hope; no Tom came. At last she grew entirely miserable and wished she hadn't carried it so far. When poor Alfred, seeing that he was losing her, he did not know how, kept exclaiming: "Oh, here's a jolly one! look at this!" she lost patience at last, and said, "Oh, don't bother me! I don't care for them!" and burst into tears, and got up and walked away.

   Toen snelde hij naar huis. Hij kon de gedachte aan Amys dankbaar geluk en aan dat andere tooneel niet meer verdragen. Becky intusschen zette hare plaatjesbeschouwing met Alfred voort; maar toen de minuten voortkropen en er geen Tom kwam, verloor haar zegepraal iets van haar luister en verdween hare belangstelling. Zij werd rusteloos en afgetrokken en eindelijk neerslachtig. Een paar malen spitste zij de ooren bij het geluid van een voetstap, maar de hoop, waarmede zij zich streelde, bleek ijdel te zijn. Er kwam geen Tom. Eindelijk voelde zij zich zoo ellendig, dat zij goud zou gegeven hebben, indien zij het niet zoover had laten komen. Toen de arme Alfred, ziende dat zij--hoe het kwam wist hij niet--ophield hem haar aandacht te schenken, zijn ijver verdubbelde en gedurig uitriep: "O, hier is een mooi plaatje, kijk eens!" verloor zij alle geduld en zeide: "O, kwel mij niet langer! Het kan mij niet schelen," en in tranen uitbarstende, stond zij op en ging heen.

   Alfred dropped alongside and was going to try to comfort her, but she said:

   Alfred liep haar achterna en trachtte haar te troosten, doch zij zeide:

   "Go away and leave me alone, can't you! I hate you!"

   "Ga weg en laat mij met rust. Ik heb een hekel aan je!"

   So the boy halted, wondering what he could have done--for she had said she would look at pictures all through the nooning--and she walked on, crying. Then Alfred went musing into the deserted schoolhouse. He was humiliated and angry. He easily guessed his way to the truth--the girl had simply made a convenience of him to vent her spite upon Tom Sawyer. He was far from hating Tom the less when this thought occurred to him. He wished there was some way to get that boy into trouble without much risk to himself. Tom's spelling-book fell under his eye. Here was his opportunity. He gratefully opened to the lesson for the afternoon and poured ink upon the page.

   De arme jongen zag haar verbijsterd aan en kon maar niet begrijpen, wat hij toch misdaan had.--Zij had hem zoo even nog gezegd, dat zij den geheelen middag prenten wilde kijken, en nu liep zij schreiend van hem weg. Ontstemd zette hij zich in de leege school neder. Hij was boos en gekrenkt en vond spoedig den sleutel tot de waarheid;--het meisje had hem eenvoudig tot speelbal gemaakt, om haar woede tegen Tom Sawyer te koelen. Deze gedachte verminderde zijn haat tegen Tom niet en hij zon op een middel, om hem een poets te spelen, zonder er zelf in te loopen. Daar viel zijn oog op Toms leesboek. Dat was een schoone gelegenheid. Hij sloeg de les op, welke dien middag gelezen moest worden en bekladde die flink met inkt.

   Becky, glancing in at a window behind him at the moment, saw the act, and moved on, without discovering herself. She started homeward, now, intending to find Tom and tell him; Tom would be thankful and their troubles would be healed. Before she was half way home, however, she had changed her mind. The thought of Tom's treatment of her when she was talking about her picnic came scorching back and filled her with shame. She resolved to let him get whipped on the damaged spelling-book's account, and to hate him forever, into the bargain.

   Becky, die op dat oogenblik toevallig naar binnen keek, zag de daad en verwijderde zich zonder iets van hare ontdekking te laten merken. Zij ging huiswaarts in de hoop Tom tegen te komen om hem alles te vertellen. Tom zou er haar erkentelijk voor zijn en hun verschil zou worden bijgelegd. Maar eer zij halverwegen was, kwam zij van haar plan terug. De gedachte aan Toms behandeling bij gelegenheid van de te berde gebrachte pic-nic kwam haar weder voor den geest en vernieuwde haar spijt. Zij besloot aan te zien, dat hij, ter zake van de vlekken in zijn boek, slaag kreeg en nam zich voor hem nog op den koop toe voor eeuwig te haten.